Mijn naam is Klaas Nienhuis en ik wil vertellen wat ik zoal heb meegemaakt bij HAC’63. (lang niet compleet). In het verleden heb ik enige keren in het clubblad geschreven hoe ik tot dan HAC’63 heb beleefd. Er zijn veel clubleden die nog niet zo lang lid van HAC’63 zijn, voor hen is mijn geschiedenis bij HAC’63 nieuw. Diegene die langer lid zijn kunnen zich denk ik toch niet goed meer herinneren wat ik destijds heb geschreven. Want lang geleden ben ik al opgenomen in de lange rij vermaarde schrijvers die het clubblad heeft voortgebracht. Tussen haakjes leuk om te weten, de naam HACTUEEL van ons clubblad heb ik bedacht en daar destijds een hoge beloning voor ontvangen, ik kan het nu wel zeggen.
Maar laat ik niet afdwalen en bij het begin van HAC’63 beginnen. Terug dus naar de bizarre bijna ongelofelijke werkelijkheid van 1963. Ik was toen 17 jaar en had een brommer, zelf verdiend met allerlei klussen. Ook toen was ik al een snelle jongen, ha, ha. Met het haar achterover gekamd in de stijl van Elvis Presley hoorde ik erbij. Met mijn vrienden gingen we met een tent op vakantie naar Ameland en Tecklenburg. We maakten veel plezier, wiet rookten wij niet, dronken wel een biertje maar gingen niet zo tekeer zoals tegenwoordig veel jongelui doen, wij waren lief voor elkaar. De hippiecultuur zette door, we zochten ‘peace’ meerdere Engelse woorden gingen onze taal verzieken.
2 april 1963 de USA Explorer 17 bereikt een baan om de aarde. Op dezelfde dag lanceert de USSR de Luna 4 een interplanetaire waarnemingssatelliet van 1408 kg, binnen 3.5 dag moet deze de maan bereiken. In 1963 traden de Beatles voor het eerst op, ook de Rolling Stones begonnen hun carrière. Wij, de jongens liepen met een vetkuif, droegen strakke broeken met nauwe pijpen in gewaagde kleuren als zachtgeel en lichtblauw. De meisjes droegen felgekleurde petticoats en een getoupeerd kapsel. In de automatiek verbrasten wij een dubbeltje in de flipperkast. In de muur achter de glazen klepjes lagen voor maar een kwartje de croquetten. We stonden met een Coca-Cola voor de Jukebox te swingen en te twisten op de rock-‘n-roll songs van Tommy Roe, Fats Domino, Chubby Checker, Johnny Hallyday. Rocco Granata verkocht in 1963 met “Buona notte bambino”de meeste plaatjes. Z.g. sociale media zoals X, Facebook, Instagram bestond niet. Trouwens voor het gewone volk was er nog helemaal geen computer of kleuren TV. Kortom het was een vrolijke onbezorgde tijd.
Eén van de belangrijkste gebeurtenissen voor mij in 1963 was natuurlijk de oprichting van HAC’63.
In 1963 woonde ik in Nieuwlande en voetbalde ik bij SCN. Omdat er in Nieuwlande voor een jongeman als ik niet veel te beleven viel ging ik in die tijd het avontuur tegemoet en zocht dat op in Emmen, Coevorden en Hoogeveen. Omdat ik in Hoogeveen op de ULO aan het Haagje had gezeten en daardoor veel jongelui kende trok die plaats mij toch wel het meest. Er gingen toen al wel geruchten dat er in Hoogeveen een atletiekclub zou komen. Een aantal mensen waren achter de schermen heel druk bezig een nieuwe atletiekclub van de grond te krijgen. De vriendinnen Henny van der Molen en Koosje Fieten nodigden mij uit om in het Baken bij de oprichtingsvergadering te komen. En omdat iedere stem er één is was ik natuurlijk een belangrijk persoon, want ik was natuurlijk vóór. Op de bewuste dag dinsdag 2 april 1963 melde ik mij op de vergadering, helaas de beide dames die mij erbij hadden gehaald waren in geen velden of wegen te bekennen. Ik zat daar dus met ongeveer 30 mensen waarvan ik er geen één kende. Ik heb mijn handtekening gezet. En met de zeer originele naam wordt de Hoogeveense Atletiek Club 1963 opgericht, roepnaam HAC’63. HAC’63 sluit zich aan bij de NCAB ( Nederlandse Christelijke Atletiek Bond).
Een fijne opmerking: 15 december 1967 trouwde ik met Henny van der Molen.
En dan volgt hier nog even het weerbericht van dinsdag 2 april 1963. Zwakke wind uit het zuiden. De hardste windstoot had een snelheid van 8.2 m/s. Een koude dag, met een gemiddelde temperatuur van 4.7 graden C en een gevoelstemperatuur van 2.9 graden C. Gemiddelde relatieve luchtvochtigheid 84 %. Gemiddelde luchtdruk 1023.5 hPa. De zon liet zich amper zien, slechts 0.8 uur. Globale straling 828J/cm2. Er viel geen neerslag.
De eerste trainingsavond van HAC’63 was in het Spaarbankbos bij de blokhut van de padvinderij, we trainden op en nabij de z.g. “Zeven Heuveltjes”. Toen ook al een geliefde speelplek voor kinderen en verliefde lieden, dit terzijde. Trainer was dhr. Bijlsma. Wat ik mij er van herinner is dat het er ontspannen, gemoedelijk maar fanatiek aan toe ging. Later trainden wij ook op een grasveld op het sportpark aan de Bentincksdijk. Aan wedstrijden heb ik toen nooit meegedaan ik moest immers voetballen bij SCN. Wedstrijden op zondag waren toen voor HAC’63 taboe. HAC’63 een christelijke vereniging weet je nog? Een HAC’63 kreet uit die tijd om leden te winnen was “Kom niet alleen, neem je vriend of vriendin mee”. Ietwat oubollig komt dat nu over maar het was goed bedoeld moet je maar rekenen. Hoe meer leden hoe beter een club kan functioneren, dat was toen ook al zo. We zagen eruit als jonge goden en godinnen in het geheel witte clubtenue, hemd en broekje iedereen had een setje. Kom daar nu eens om, ondanks onze huidige fantastische HAC’63 clubkleding lopen de meeste hardloopleden tegenwoordig liever in lelijke shirtjes met vreemde namen erop.
HAC’63 was natuurlijk in die tijd niet het enige voor mij. Er was nog zoveel méér in het leven. De toekomst wenkte mij ik moest me in de maatschappij verder ontwikkelen. Na de ULO ging ik naar de DEVA vakschool in Almelo. Op de DEVA leerde ik Kalligraferen, reclametekenen, schilderen met aquarel- en olieverf, decoraties en maquettes maken. Na deze opleiding moest ik als dienstplichtige in militaire dienst, ik ging naar de Koninklijke Marine. Met als één van de hoogtepunten het ontdoen van de langharige hinderlijke irritante nozems op de Dam en het Centraal station in Amsterdam. Na mijn diensttijd ging ik weer voetballen, nu bij HZVV. Atletiek interesseerde me niet zoveel meer. Wel keek ik als het op TV was naar de Olympische Spelen. Vooral de hardloopnummers vond ik interessant om te zien. In 1976 gingen Henny en ik verhuizen van Hoogeveen naar Oosterhesselen om daar een huis te gaan bouwen.
Het was 1981. Mijn goede vriend Koos Kip kwam langs en wist mij te vertellen dat er in Oosterhesselen een 10 km hardloopwedstrijd zou worden georganiseerd. Hij spoorde mij aan mee te doen. Op mij Adidas schoentjes met platte zolen liep ik mijn eerste hardloopwedstrijd. Dat viel me helemaal niet mee. Ik werd 31ste van de 36 deelnemers en was kapot. Geert Hooge won in Oosterhesselen en er werd verschillende malen omgeroepen dat hij lid was van HAC’63. Er ging ondanks mijn vermoeidheid toen toch een lichtje branden. HAC’63 wat had ik daar ook alweer mee?
23 augustus 1981 ben ik opnieuw lid van HAC’63 geworden. HAC’63 was inmiddels geen christelijke atletiekclub meer de NCAB was opgegaan in de KNAU, nu Atletiekunie. Binnen de atletiekclub HAC’63 was een mooie loopgroep ontstaan. De joggingboom waaide over uit Amerika, het hardlopen werd steeds populairder. Wij trainden op een gravelbaan in het Bentinckspark. Onze trainer toen was Henk van Dijk een rechttoe/ rechtaan trainer, een no nonsens man. We liepen pittige intervallen, felle vierhonderdjes, enzovoort, enzovoort. Heel langzaam werd ik beter en begon sneller te worden.
Regelmatig een wedstrijd dat was het advies van trainer van Dijk. Recreatief hardlopen kenden wij niet, als je geen wedstrijden liep was je ook geen lid van een atletiekclub. We liepen veel wedstrijden, de Minimarathon in Apeldoorn, de landschapsloop in Geesbrug, de Drentse Volksmarathon, tientallen loopjes van 10 en 15 km. Iedere maand overal wedstrijden. Dat schiep onderling een sportieve band en fanatiek waren we zeker. De clubcompetitie was een regelmatig onderdeel in de jaarlijkse loopcyclus, iedereen deed mee.
1983 een jubileumjaar, HAC’63 bestond 20 jaren en wij vierden dat uitbundig. We deden een estafetteloop van 200 km door Drenthe iedereen liep ongeveer 10 km. Onder politie-escorte liepen wij een ererondje op de atletiekbaan en door Hoogeveen. s’ Avonds een groot feest in de Mauritshal Hoogeveen. In 1985 kregen we een nieuwe HAC’63 clubvlag en deden we mee met de zogenoemde bevrijdingsloop. We herdachten dat we in 1945 bevrijd werden door de geallieerden, vanuit Wageningen brachten we in estafette een fakkel naar Hoogeveen. Toen kwam het legendarische jaar 1986, mijn eerste marathon in Rotterdam. Ieder weekend liepen we lange duurlopen in een groepje van ongeveer 10 personen. We waren een vriendenclubje (binnen HAC’63 dan) we deelden lief en leed, nou ja! Mijn eerste marathon is mij best meegevallen 3.18.30 minuten was mijn eindtijd. Inmiddels was trainer Henk van Dijk gestopt en we werden nu getraind door Ton van Lennep. We noemden hem gewoon Ton, hij was al jaren lid van HAC’63. Iedereen kende hem van zijn beroemde stukjes in het clubblad. Ton hield wel van een geintje, zijn lach schalde vaak over de miserabele gravelbaan. We gingen anders trainen, losser, vrijer. Ton was streng, doch rechtvaardig
In 1988 was het dan eindelijk zover, we kregen een nieuwe kunststofbaan. De zelfwerkzaamheid vierde hoogtij, officiële opening 3 december, die kunststofbaan liep wel even wat lekkerder. Ook bestond HAC’63 toen 25 jaren. We hebben het gevierd in ons nieuwe clubgebouw met een hapje en een drankje. 1989 was een normaal loop- en schrijfjaar. Want ik was al bijna een ervaren stukjesschrijver in het HAC’63 clubblad geworden. Binnen de club werd ik daardoor redelijk bekend zeg maar beroemd (dacht ik zelf). Het lopen werd zo langzamerhand toch al wel wat minder en misschien kon ik zo de aandacht wat afleiden. Trainer Ton was altijd positief en gaf ons persoonlijke trainingstips, luister naar je lichaam, goed eten, op tijd naar bed en een glas wijn mag best.
In deze periode verscheen er een typische figuur bij HAC’63 op de baan, hij heette Jan Slofstra, door hem is er veel commotie ontstaan en er zijn akelige spanningen in onze loopgroep geweest. Gelukkig is er geen bestuurscrisis uit voortgekomen, dat zou trouwens ook niet zo erg zijn geweest want dat kenden wij al wel bij HAC’63. Neen, hij was een echte onruststoker hij verpestte de gezellige sfeer. Lang is hij geen lid geweest dat zou ons veel leden hebben gekost. Toen hij was vertrokken haalde iedereen opgelucht adem, ondanks het feit dat we allemaal wisten hoe ongelukkig hij aan zijn eind gekomen is. Ik zou zeggen lees de clubbladen er nog maar eens op na.
1991. Ton van Lennep stopt als trainer. De loopgroep wordt gesplitst. Ik kies voor de B groep, Leo Westdijk wordt de nieuwe trainer, hij komt uit eigen gelederen. Mijn 180ste wedstrijd is de landschapsloop in Geesbrug. Leo doet het als trainer prima. Dat komt ook omdat wij (Wolter Boer en ik) hem in de auto vanaf Oosterhesselen- Geesbrug naar de baan in Hoogeveen hem vaak van nuttige tips hebben voorzien, vooral vanwege onze persoonlijke loopervaringen. Leo paste veelvuldig de “Verheulmethode” toe, de details kent iedereen nog wel. Jullie lopen erbij als zoutzakken, je zou jezelf eens in de spiegel moeten zien. Enkele inventieve HACers belden na die opmerking van Leo het radioprogramma “Steen en Been” van Jack Spijkerman. En stond er ineens een 30 mtr. lange spiegelwand op de baan. Of het extra leden heeft opgeleverd weet ik niet.
1993. HAC’63 bestaat 30 jaar, ik meen dat er een BBQ is geregeld.
Dan 1995, een onvergetelijk jaar omdat ik 50 jaar wordt, moet er een speciale hardloopprestatie geleverd worden, Met Geert Jalving en Koos Kip gaan we de Marathon van New-York lopen, waaauw, cool . Wat een belevenis, kippenvel, wat een enthousiast publiek, onvergetelijke ervaringen. In mijn hardloopleven een werkelijk hoogtepunt.
Er worden acties georganiseerd voor een nieuw clubgebouw, ludieke acties zoals flessen verzamelen en je rijk poepen, of poep je rijk, hoe het heet is niet belangrijk als het maar geld oplevert. Met heel veel werkzaamheid van de leden komt er in 1998 een nieuw clubgebouw. Als armlastige club hebben we dat toch mooi voor elkaar gekregen. Ook weet Koos Kip mij over te halen tot het plegen van een aanzienlijke loopprestatie zijn oog is gevallen op de Berlijn Marathon in September. Samen werken wij er stug trainend naar toe. Met de bus en onze vrouwen reizen we naar Berlijn. Het is een heerlijk uitje, een dolenthousiast publiek , schitterend weer, een heerlijke Marathon.
In 2000 neemt Leo Westdijk als trainer afscheid van HAC’63, een hopeloze knie wil niet meer. Zijn motto is “periodiseren” let daar vooral goed op en neem je rust. De opvolger van Leo is Derk Kuipers uut Beil’n .
In 2001 kom ik bij de Cascadeloop in Hoogeveen als 2de over de finish in mijn leeftijd categorie een enveloppe met daarin een vermogen valt mij ten deel. 2003 HAC’63 bestaat 40 jaar weer een BBQ.
In 2005 kwam ik op het idee een HAC”63 50 + team op te richten om mee te doen aan de RUN in Winschoten. Een wedstrijd over 100 km door 10 atleten die elk 10 km lopen. We behaalden altijd een mooi resultaat met veel publiciteit en mooie foto’s. Ook in 2006, 2007, 2008, 2009, en 2010, regelde en organiseerde ik het complete geheel. Inmiddels heb ik als HACer ongeveer 500 wedstrijden gelopen. De redactie van het clubblad HACTUEEL heb ik ongeveer 4 jaar verzorgd.
In 2010 heb ik de loopgroep “Oosterhesselen” opgericht. In 2010 ook gestart met de hardloopwedstrijd “de Klenckeloop” in Oosterhesselen. Wat me veel tijd kostte omdat ik zo’n beetje 90 % van alle werkzaamheden verrichte. Mede naar aanleiding van de Corona-crisis ben ik in 2020 gestopt met “de Klenckeloop”.
In januari 2011 ga ik met pensioen. Omdat ik wat wil doen als pensionado start ik in september 2010 met de cursus Atletiekunie looptrainer 3. Ik slaag voor de cursus in juni 2011 en wordt trainer bij HAC’63 loopgroep C op donderdagavond. Maar helaas het noodlot slaat toe, mijn vrouw Henny krijgt kanker en overlijdt 9 juli 2011, dat is een gigantische ramp. Helaas overlijdt een maand later mijn broer Jan. Je kunt je voorstellen dat het allemaal niet zoveel zin meer heeft. Je zit diep in de put. In oktober spreek ik Gerrit Voortman hij heeft in Duitsland vaak de Riesenbeck six- days gelopen. Hij zegt dat ik dat ook zou kunnen. En verdorie ik ben weer gaan trainen. De six-days is 12 mei 2012 ik heb er behoorlijk goed voor getraind en ben er klaar voor.
Tijdens de start gaat het eerst goed maar na ongeveer1.5 km beginnen de bomen raar zwart te bewegen. ik wordt misselijk en duizelig en moet stoppen. Ik kom in het ziekenhuis van Ibbenbüren terecht heb last van zware hartritmestoringen, hoogste hartslagen 220 per minuut, dat is niet best. Ik wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis Bad Rothenfelde. Het HHV 6 virus heeft bij mij toegeslagen. In Bad Rothenfelde allerlei scans, ablaties, enzovoort. Na 14 dagen wordt ik ontslagen uit het Duitse ziekenhuis. Het gaat redelijk goed met mij maar op 21 augustus wordt ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis Emmen, heb opnieuw een hartslag van meer dan 220 slagen per minuut. Opnieuw scans en ablatie. Met medicijnen gaat de hartslag gelukkig weer naar beneden. Mijn cardioloog vertrouwt de situatie niet en stuurt mij in december naar het Academisch MUMC ziekenhuis in Maastricht . Daar ontdekken de specialisten dat ik ook ooit door een teek ben gebeten, de Borrelia bacterie heeft mijn rechterkamer zwaar beschadigd. Ik moet een ICD hebben die wordt in maart 2012 in Emmen ingebouwd. In okt. 2012 overlijdt mijn broer Tinus, weer verdriet. In 2013 bestaat HAC’63 50 jaar, dat wordt gevierd bij Maxx Sport en Events, overdag op de baan voor de jeugd veel spelletjes
Het gaat jaren goed! Totdat 14 aug 2017 de ICD toeslaat. Ook 16 sept en 19 sept 2017 knalt de ICD opnieuw. Gevaarlijke hartslagen ruim boven de 200 slagen per minuut. 14 dec weer een flinke knal van de ICD. Dan 2018 19 juni en 19 juli MST Twente, diverse zware onderzoeken, ablatie operatie niet gelukt, te gevaarlijk i.v.m. het geleidingssysteem bij de z.g. bundel van HIS. Het gaat weer een paar jaren goed! 27 januari 2022 opname ziekenhuis, zware levensgevaarlijke ritmestoornissen, het is op het randje, CT scans, enzovoort. 19 aug 2022 een herseninfarct, revalidatie Weidestyn Hoogeveen. 25 okt 2022, te veel vocht in het lichaam in ziekenhuis Emmen 10 ltr vocht afgenomen. 25 januari 2024 weer een herseninfarct, gelukkig daarvan vlot hersteld, weer andere medicijnen. Uit dit bovenstaande verhaal hebben jullie wel begrepen dat HAC’63 een belangrijk deel van mijn leven is geworden. Helaas kan ik geen goede training meer aan mijn loopgroep geven, dat vind ik jammer.
Ik ben bijzonder trots op mijn erelidmaatschap en bedank hartelijk het bestuur en leden van HAC’63,
Klaas Nienhuis.